We waren als echtpaar echt ten einde raad, een aantal maanden geleden. We konden alleen nog maar ruzie maken.
We hadden bijna dagelijks ruzie, waarbij we elkaar uitscholden, allerlei verwijten naar elkaars hoofd slingerden en regelmatig boos wegliepen. Soms legden we het weer bij, en dan leek het even goed te gaan, maar een van ons hoefde maar een klein foutje te maken en boem, het explodeerde weer.
Vrienden van ons adviseerden om met Bas een afspraak te maken. Dat hebben we met tegenzin gedaan. Hulp zoeken past niet zo bij ons. Toch hebben we geen tel spijt. Sterker nog, dankzij die stap hebben we de ruzies achter ons kunnen laten en vieren we binnenkort zelfs ons 25-jarig huwelijk.
Bas was best wel direct in de gesprekken met ons. Toch voelden we ons veilig en op ons gemak, want hij is ook een warme persoonlijkheid. Daardoor weet hij al gauw de diepere laag te bereiken. Daar zat in ons geval behoorlijk wat ellende van de achterliggende jaren. Gestold verdriet, noemde Bas dat. Het was emotioneel toen dat er uit kwam.
Uiteindelijk hebben we niet alleen veel geleerd over de diepere oorzaak van ons gedrag, maar ook over communicatie. Soms bleven we simpelweg te lang lopen met een bepaald negatief idee, zonder het te checken bij de ander. Als je dat maar lang genoeg doet, gaat het vanzelf fout. En als het dan fout ging, raakten we allebei eigenlijk in paniek. Dat herkenden we alleen niet.
Intussen gaat het echt goed. Er is nog weleens wat, maar we kunnen dat nu op tijd en rustig met elkaar uitpraten. En als het een keer niet lukt om rustig te blijven, raken we daar niet van in paniek, maar nemen we even een time-out.
Een keer in de vier weken gaan we nog naar Bas. Dat steunt ons in de weg die we ingeslagen zijn. Er komt vanzelf een dag dat we het helemaal zelf kunnen, dat vertrouwen is weer terug.