Een kolkende rivier, dat leek m’n leven wel. Een soort modderstroom, waar ik in dacht te verdrinken. Ik kan er niet goed over uitweiden omdat ik zo discreet mogelijk wil blijven en integer naar de mensen met wie ik te maken had. Er was mij als vrouw veel pijn gedaan, maar ik heb ook verkeerde keuzes gemaakt. M’n relatie ging er door stuk. Middenin dat proces wilde ik alles opgeven. Toen attendeerde iemand me op Bas. Ik heb lang zijn nummer in m’n telefoon genoteerd laten staan, zonder er iets mee te doen. Tot ik echt niet meer kon. Ik zat zo vol pijn, gevoelens van schuld en van schaamte. Bas luisterde, luisterde en luisterde. Zonder me te veroordelen of raar op te kijken. Dat was al zo’n opluchting. Het was net of Bas naast me kwam staan in de modderstroom. Dat hielp me niks meer achter te houden. Ik heb m’n hele leven op tafel gelegd. Alles. Inmiddels ben ik stapje voor stapje de pijn achter me aan het laten. Hoewel het, zoals Bas weleens zegt, altijd een bladzij in mijn levensboek zal blijven waar ik met verdriet naar zal kijken. Maar ik durf ook weer vooruit te kijken. Dat had ik niet gedacht toen ik dat modderstroomgevoel had. Ik snap dat dit verhaal misschien vaag is, maar ik kan je aanraden: hoe ingewikkeld je leven ook is geworden, maak de stap naar Bas.
Ik zat vol pijn, schuld en schaamte